Milliyetçiler Ergenekon'da Nerede Durmalı?

Sanırım pek çok milliyetçinin “madalyalı mahkûmlara” sempatisi, onları kendiliğinden davada “avukat” makamına sürüklüyor.

Hakikat bu mu?

Masumiyet karinesi gereği bütün sanıkları masum saymamız gerektiği şimdilik kesin.

İyi de bu, memleketimizde darbeler olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Fiilî darbelerin dışında milletin seçilmiş vekillerinin tehdit ve baskı altında olduğu hakikatini de değiştirmiyor. Birilerinin, sürekli asılan vekillerimizi hatırlatarak, “Aynısı size de yapılabilir!” babından örtülü tehditler savurabildiği bir memlekette bu davanın tamamen hayali olması mümkün mü?

Günlükler, andıçlar, hakaretler havalarda uçuşuyor ama milliyetçiler bunların hepsini uydurma sayıyor ve işin kötüsü sayması gerektiği dikte ediliyor. “Milliyetçiysen iktidara karşı olmalısın, ne pahasına olursa olsun gitmesini istemelisin, şayet bu davada hükümet taraftarıysan hainsin!” benzeri bir hırçınlaşma görür gibi oluyorum ve bu beni fevkalâde tedirgin ediyor.

Milletin yarıya yakın reyini almış bir partinin “ihanetinden” bahsedilirken masumiyet karinesi pek dikkate alınmıyor da darbe tasavvuru, mahkemece tespit edilmiş insanların işleri vatanseverlik sayılabiliyor.

Milliyetçilerin artık demokrasi anlayışlarını yerli yerine oturtmaları şart! Bu milletin iradesi üstünde ancak ve yalnız hukukun denetleyiciliğini mi ( yargının demiyorum, dikkat!) istiyorlar, yoksa yargı dahil her türlü memur zümresinin seçilmiş vekilleri aşağılayabildiği ve işlerini keyfe keder bozabildiği bir vesayet rejimini mi?



Milliyetçilik, milletin hürriyeti ve refahını arzulamaksa, milletin kendini idare etmesine mani olan, milletin vekillerini tehdit edebilen insanlarla bir milliyetçinin barışık olması mümkün müdür? Bu davada milliyetçiler, zamanında kendilerini de ezip geçen güç odaklarına karşı ihtiyatlı durmalı ve denetlenemeyen hiç bir güç odağının, makamından dolayı kutsiyet taşımadığını ve hele kendiliğinden ismet sıfatını haiz olmadığını bilmeli…