Korku Hasadında Biz

Bir korku ülkesinin buğdaylarıyız biz.

Biçilmekten korkmamız gerekmeli sadece.

Oysa öyle değil….

Çünkü küflü, mantarlı içimiz.

Paslanmışız, çürümüşüz.

Ondan ötürü zehirle dolu içimiz, bunu en namussuzca biliriz. İnsanın kötü olduğunu bilmesi kadar kötü bir şey yok. Kötülüğü sindiriyoruz…

Sindirmek ne demek? İçine aldığın şeyi içinden bir parça yapmak demek.

Biz kötülük sindiriyoruz. Çünkü kötülükle besleniyoruz.

Hayır… Kötülükten bahsedip de ümitsizlik etmemek lâzım, ben de biliyorum da… Göz göre göre yalan söylendiğinde… Çocukluğumuzun en masum anılarına küfredildiğini işittiğimizde…  Her şeyin tepe taklak edildiğini gördüğümüzde…

Akla seslenmek mümkün mü bu memlekette?

Akıl böylesine hınçla böylesine nefretle böylesine inatla reddedilirken…

Herhangi birini ikna etmek mümkün mü?

Sabrınızın lâğıma akıtılıp durduğunu gördüğünüzde, ne hissedersiniz?

Ne desek öfke doğruyor ne söylemesek saldırganlık…

Varoluşumuz bir kabahat artık memleketimizde, konuşmak neredeyse suç…

Hepiniz her gün aynı şeyleri duyuyorsunuz, biliyorum.

Hepimiz aynı şeyleri “susuyoruz”, onu da biliyorum.  O zaman niçin yazıyorum?

İşte onu bilmiyorum.

 

PKK Enfeksiyonuyla Uzlaşılabilir Mi?

“Dawkins Şeriatı” Neye Benzerdi?

  

Deizm, sulandırılmış bir teizm mi?

“Tanrı Yanılgısı’nda”, Dawkins’e bakarsanız öyle.

Çünkü Dawkins için “Tanrı” bütün kötülüklerin “anahtar kelimesi”. Ö
yle ki Tanrı’yı benimseyen herkesi “büyük teist zorbalık komplosunun” bir ortağı gibi görüyor.

Tabii bu arada Dawkins hiçbir deiste gerçekte ne düşündüğünü falan sormaya gerek duymuyor.

O kadar kibirli ki Tanrı’nın “akıl ve bilgi alanı” dışında olması ona inananları küçümsemeyi gayet normal ve dahası   gerekli görüyor.

Tamam da deizm teizme kapı aralıyor mu?

Aslında Dawkins Tanrı inancıyla dini sürekli birbirine karıştırarak kitapta dine karşı çıkarken Tanrı’yı inkâr ediyor. Bahsettiği kötü örneklerin tamamı din yaşantılarına ait.

Peki meselâ herhangi bir deist, teistlerin ya da dindarların kötü eylemlerini meşrulaştırıyor mu? Elbette hayır.

Kaldı ki teist ile dindar arasında bir fark var mı yok mu diye bile düşünmeye gerek duymuyor Dawkins. Çünkü Teist, “Tanrı tanır” demek.

Sorun şu: Dinler olmaksızın Tanrı fikrine ulaşılamaz mı?

Dinler kendi açılarından bu soruyu “Hayır!” diye cevaplayıp inanç alanını doğrudan sahipleniyor ya da işgal ediyor. Böylece “dinsiz bir inanç” imkânsızmış gibi görünüyor.

Yani? Dinlerin söylediğinden başka bir şeye inanmak imkânsız oluyor.

İki soru aklımıza geliyor:

Eğer bir Tanrı varsa biz onu anlayabilir miydik?

Eğer bir Tanrı varsa neden dinlerin söylediği şeyleri söylemiş olsun?

Herhangi bir deistin bu sorulara herhangi bir teist gibi cevap vermesi mümkün değil.

Çünkü Tanrı’nın “sınırsızlığı” onun bilinemezliğini, kendi sınırlılığımızla zıt varoluşunu sezmemiz için yeterlidir.

Ve dinlerin bize söylediği şeyleri söyleyen bir “bilincin”, “insani” özellikleri Tanrısallıkla bağdaşmaz.

Peki öyleyse Dawkins’in deizme saldırısının sebebi nedir?

Ateizmin hayatımızı daha akılcı yaşamamızı sağlayabileceği düşünülebilir. Diğer yandan görünen o ki Dawkins de kınadığı teistler kadar kibirli ve hırçın.

Acaba bir ateist diktatörlükte “aşkın bir gücün hayatımıza bir anlam kattığına” dair bir inanç geliştirmek istesek, Dawkins bizi kurşuna dizer miydi?

Hayatlarını herhangi bir şeriatla yaşamak istemeyen, toplumsal düzenin akılla oluşturulması gerektiğini bilen, bunu yürekten destekleyen, laik ve düzeltilebilir bir hukuk sistemi için çalışan herhangi bir insanın, hayatının bir anlamı olduğuna ve bu anlamın son durağının Tanrı olduğuna inanmasının, kime ne zararı olurdu? Dinleri, eylemlerin sonuçlarına göre kıyasıya yargılayan Dawkins ateizmin resmi rejim olduğu SSCB’de, ateizmin neye yaradığını hiç sorgulamıyor mesela…

Dawkins daha kitabın başında “Tanrı ile barışık insanlara” o kadar hırçınca saldırıyor ki hayatında bir umut ve merhamet için Tanrı’nın düşüncesine sığınan herkesi, birer “intihar bombacısı” yerine koyuyor sanki… Dawkins’in bu hırçınlığı onu, bütün nüktedanlığına ve akılcılığına rağmen kibirli  ve saldırgan bir “değer yoksunu” gibi gösteriyor.

Kaldı ki çarpıcı bir biçimde dinden kaynaklanan şiddeti eleştirdiği ilk sayfalarında, “Ahlâk  nedir, nereden kaynaklanır? Bir ateistin daha merhametli ya da daha anlayışlı olacağının garantisi nedir?” gibi soruların hiç birinin herhangi bir cevabı yok. Ateizmde “değerler”, “değer yargıları” nasıl oluşturulur, bu konuda ilk elli beş sayfada hiçbir bilgi yok.

Dinlerin akıl yoluyla yanlışlanması mümkün olabilir ama “Tanrı” kavramı ile din aynı şey midir? Dawkins dinin kurumsal yapısının tutarsızlıklarını, insanın, içinde merhamet ve ümit kaynağı olabilen Tanrı düşüncesiyle bir tutarak “inancın” kendisini en kibirli biçimde aşağılayabiliyor. Bu hırçınlık ve kibir, şeriat rejimlerinde her şeyi bilen ruhban egemenlerin tavrından pek de farklı görünmüyor.

Dinleri ve Tanrı inancını bir kefeye koyup bunları alaya almak  herkese çok eğlenceli gelebilir. Ancak insanların “anlam arayışlarının” saçma olduğunu söylemek da bir o kadar “saçmadır.” İnsanlar hayatlarını deney sonuçlarına göre düzenleyen robotlar değildir. İnsanlar değer yoksunu, ayaklı hesap makinesi “Vulcanlı Spcoklar” da değildir.

Oysa Dawkins ateizm dışındaki her şeyi kınadığı teizmle bir kefeye koyup aşağılarken merhamet, ümit, değer, değer yargıları gibi kavramları nasıl yeniden kurabileceğimizi anlatmaya tenezzül bile etmiyor.

İşte bu noktada kibirli, hırçın ve saldırgan davranıyor.

Kısacası sanırım Dawkinsin “ateist şeriat rejiminde” de “Tanrı” diyenin kellesinin uçurulmasına herhalde şaşırmazdık…

 

 

 

 

 

Herkes Yazsa Ne Güzel olur

 

Yazınca insan iki şey kazanıyor.

Ne saçma sapan bir cümle oldu yahu!

Yazı sanki insanı iki yolla iyileştiriyor.

Birincisi, düşüncelerinin irinleşmesini engelliyor, insanın onları drene edebilmesini boşaltabilmesini sağlıyor.

Çünkü özellikle izlenimlerle beslenen fikirler, dışarı vurulmazlarsa insanın içinde zehirli kistler haline birikiyorlar.

Onları ifade ettiğimizde onlar üzerindeki hâkimiyetimizin farkına varıyoruz. Böylece onların esiri olmadığımızı, onları değiştirebileceğimizi görüyoruz. Fikirlerin kafamızda kendiliğinden ve kontrolsüz bitivermediklerini, onları kendimizin oluşturduğunu anlıyoruz.

Yazanın ikinci yararı ise bir şey inşaa edebildiğimizi görerek mutlu oluyoruz.

Çünkü düzgün bir cümle kurmak düzgün bir çizgi çizmek gibidir.

İnsan ölmemek ister.

Yazı geride kalan izimizle bizi ölümsüz kılar.

Aslında ölümsüzlükten murat, bir eser, bir iz bırakabilmektir. Dünyada bir etkimizin olduğunu görebilmektir.

Çünkü insan ancak anlamla yaşar.

Anlam oluşturmaksa etki etmenin, eser yaratmanın ilk adımıdır.

Hayır hayır…

Her zaman meşhur yazarlar olmayacağız elbette…

Her zaman, herkesçe de beğenilmeyeceğiz.

Ama düşüncelerimizi düzgünce söze dökebilmenin öz tatminini, öz hoşnutluğunu yaşayacağız.

Çünkü insanın en serinkanlı ve tarafsız hakemi aslında kendisidir.

Ve “iyi ki yaptım” diyeceğimizi bir eser bırakana kadar devamlı uğraşacağız.

Elbette bunu entelektüeller yapacak.

En azından beni bu gece, bugün geride bir şey bırakabilmenin huzuruyla uyuyacağım.

Benim size acizane önerim. Her birinizin birer blog açarak o blogda düzenli olarak yazmanızdır.

Ne güzel…

“Bütün kabile kızar bana..” diyordu ya MFÖ…

Oysa kabilenin mitlerini sanatçılar yaratıyordu.

Ne güzel…

 

Sahi Kim Kimin Memleketinde Yaşıyor?

 

Yabancı bir ülkede yaşamak insana neden güç gelir?

Çünkü dilini bilmezsiniz, adetlerini bilmezsiniz. Size nasıl bakılacağından asla emin olamazsınız.

Çünkü her an tökezleyebileceğinizi düşünüp endişelenirsiniz.

Çünkü size kimsenin sahip çıkmayacağını düşünürsünüz.

“Yabancılık” bu değil midir?

Köksüz, sahipsiz, eşsiz, dostsuz ve kimsesiz kaldığınızı hissedince yabancı hissedersiniz.

Şimdi düşünüyorum, hiç kimseye derdimi anlatamadığım, hiç kimsenin kabilesine girmedikçe var olamadığım…

Hep bir başkasının öfkesine hedef olmaktan kaygılandığım…

Bu memleket benim mi?

Ben onu sevsem bile acaba o beni sever mi?

“Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde” demiş ya şair hani….

Ne batısı umursuyor doğuyu ne doğusu seviyor batıyı…

Bu memlekette sahipsiz ve yalnız bir Türküm, o kadar…

Çünkü bu memlekette artık en büyük kabahat Türk olmak.

Bir Bayrak İki Tabut

 

Bakmayın siz, başlığı bulmak çok kolay oldu.

Fevkalâde olaylar, yazarın işini kolaylaştırır.

Dün Türk Bayraklı bir tabut gördüm. Sıradan bir cenaze arabasıyla ki galiba o d belediyeye aitti, şehit evine getirilmişti. Tabutun başında kıvırcık bir kuzu, o tabutun, o bayrağın, o cenaze aracının ne olduğunu bilmeden, babacığına yeni oyuncak ayısını gösteriyordu.

 Evine ancak belediyenin lütfuyla dönebilen şehidimizin adı Önder Özendi. Yirmi üç yaşındaydı. Hakkında başkaca bir bilgimiz yok. Yok yok!... Aslında hakkındaki bilgimize göre Hakurk’ta mayın patlamasıyla şehit düşmüş. Daha? Dahası yok…Otuzuna ulaşamadan biten ömrüyle ilgili bildiklerimiz bu kadar. Ha bir de arkasında yetim bir kuzucuk bıraktığını, kuzucuğunun çok güzel bir oyuncak ayısının olduğunu biliyoruz.

Ama Önder hakkında çok şey bilmemize gerek yok aslında…

Neden?

Çünkü sevgili Önder, “bu toprakları”, arsa, tarla olmaktan çıkarıp “vatan” haline getiren fedakârlık ve kahramanlık geleneğinin en son halkası. Anlayamayan dinci ve solcu enternasyonalist bütün “demokratlar” için TÜRKÇEsi şu: Şu anda polikliniklerinde “doktor dövülebilen hastaneleriyle koridorlarına “BİJİ SEROK APO!”  yazdıktan sonra  diplomasıyla avukatlık, doktorluk, eczacılık vs yapılabilen üniversiteleriyle “ Mustafa Kemalin askerleri olsanız ne yazar, ancak Mustafa Kemalin itleri olabilirsiniz” diyen hadsizlerin kürsüsünde konuşabildiği TBMMsiyle vs üstünde ter ter tepinebildiğimiz bir ülkeyi korurken öldü sevgili Önder… Bu yüzden her ne kadar ancak belediyeye ait bir aracın arkasında herhangi bir cenaze gibi getirilse dahi biz ona ŞEHİT diyoruz.

Bu arada…Sevgili Önder’i ŞEHİT sayma sebeplerimizden biri de şuydu ki o, verilebilecek her şeyini Türkiye Cumhuriyeti’ne vererek CUMHURİYETİN HAYIRLI bir evladı olduğunu dosta düşmana gösterdi. O kim olduğunu ne yaptığını herkese gösterdi de ne hayat hikâyesi okundu ne arkasında “yığınlar” birikti ne ailesi dışında arkasından doğru dürüst göz yaşı döküldü.

Aynı gün bir başka cenaze kaldırılmış. Cenazenin tabutuna Türk Bayrağı örtül

müş. Cenazenin arkasında böyle bir alay adam vardı galiba, bir de koskoca bir toplantı salonu ayarlanmış. Geride ne bıraktığına baktım…

Türkiye Cumuriyeti’ne ne “hıyrının” dokunduğuna dair hiçbir şey duyamadım.

İkisinin de üstünde TÜRK BAYRAĞI vardı ama mübarek bayrak, hangisine sarıldı, hangisi o bayrakla kucaklaştı, ben anlayamadım…

İşin içinde bir TÜRK BAYRAĞI var ama o tabutlardan   hangisinde o bayrağın gerçek sahibi yatıyordu, anlayamadım(!).