Türkünün ruhunu dinlemekle başlar her şey

Türkü nasıl söylenir?

Bir zamandır TRT Radyo 4’ü dinleyemiyorum. Bunun bir iki sebebi var.

Birincisi artık Türk Halk Müziği’nin klâsik örnekleri çok az söyleniyor… Sığ bir popülizm, şöhret tutkusu zanaatın ağır işçiliğinin paslanmasına sebep oluyor.

İkincisi artık türkü söylemek mekanik bir iş haline getirilmiş. Türkülerin membaına yabancı sanatçıların notayı deşifre etmesinden ibaret olmuş bütün icra. Şüphesiz Türkiye’de nüfusun daha şehirli hale gelmesi bundan etkendir ama en azından kaynak kişilerin veya onların yetiştirdiklerini dinlemek, işin başı olmalı.

Halk müziğimizde nota, ezgiyi kayıt altına almak ve korumak için elzemdir ama her şey notadan ibaret değildir. Çünkü türküler dinamik, şifahi bir kültürün ürünleridir. Onları mekanik bir nota icrasına hapsetmek bu dinamizmi öldürür. Klâsik Türk Müziği’nde dahi bu böyledir…

Hisarlı Ahmet’ten, Hac Taşan’dan, Nida Tüfekçi’den, Neriman Altından Tüfekçi’den, Muharrem Ertaş’tan, Mükerrem Kemertaş’tan, Özay Gönlüm’den, Ümit Tokcan’dan, Hale Gür’den, Serbülent Yasun’dan, İzzet Altınmeşe’den ve daha nicelerinden aldığımız o yabanî armut, o pınar suyu tadı hep dağları aşıp gelen gelenek yollarının konak yerlerinde durmaktandır.

Türküleri yakıp, onları yüreğin kor ateşinde eritip şekillendiren ruh halini bilmedikçe her şey boştur.
Hak bu milleti türkü yakamamaktan, söyleyememekten korusun.