Ezbere Karamsarlık

 Ezebere Karamsarlık…

Çocuklarımla konuşunca biraz moralim düzeliyor ama sabah şunu fark ettim ki genellikle moralsiz hatta karamsarım.  Bu durum yüzüme de yansıyor. İnsanın, yakınlarına moral vermesi, onları neşelendirmesi gerekirken kendimi çok bencil hissediyorum.

Ama mesele benim ne hissettiğim değil.

Memleketin şu halinde iyimser olabilir miyim?

Şimdi bazılarınız “Asıl şimdi iyimser, ümitli ve neşeli olmalıyız!” diye ders verecektir. Sonuna kadar haklıdırlar.

Diğer yandan… Memleketin hali sadece bölücülükten ve şeriatçılıktan ibaret değil ki… Memleketin hali, problemi, yolda yürümeyi bilmeyen, önündeki trafik levh
asının anlamını anlayamayan, yaptıklarından sorumluluk duymayan yığınların elinde oyuncak olmamız.

Özür dilemeyi bilmeyen, sorumluluk hissetmeyen, kendinden başkasını düşünmeyen insanların ağırlığı ruhumuzun nefesini kesiyor.

Bu insanlara “demografik işgal”, “küresel ısınma”, “israf-tutumluluk”, “kişisel bakım”, “nezaket” anlatmak da imkânsız.

Hemen şimdi her istediğini elde etmek için batı ülkelerini dolduran yığınların, adeta tomurcuklanarak ürediği bir tür besi yeri gibi Türkiye…

Türk olanın kendisinden beş dakika önce ölecek olmasından başka bir arzusu olamayan Kürtçülerin ve İslamcıların elinde bir oyuncak oldu Türkiye…

Evet… Gene de iyimser olmalıyım, değil mi?