Rus/Çin Propagandası Ve Emperyalizm Yanılgısı

Medyanız Boğdu Beni….

Amerikan dizilerinde blog yazarlarının para kazandıklarını, kamuoyunu etkilediklerini, gündem belirlediklerini falan görüyoruz ya hani…

Bana inanılmaz ve dahi pek gülünç geliyor.

Türkiye’de artık okunmayan gülük gazetelerin anlı şanlı yazarları, eğer birilerini doğrudan hedef göstermiyor, ona hakaret etmiyorsa falan umursanmıyorlar bile.

Yazdıkları neler peki?  Neler yazıyorlar?

Kerameti kendinden menkul analizler, yorumlar, “duyumlar” bilmem neler…

Hiç kimse de bu insanlara nereden bildiklerini falan soramıyor.

O kadar üst perdeden konuşuyorlar ki insanlar da bir bildikleri var, falan sanıyor.

Ha şüphesiz pek çok şey biliyorlar da anlayabildiğimiz kadarıyla bilgileri, okuduklarından gelmiyor. Bilgileri onlara sızdırılanlardan ibaret.

Burası ayrı…

Diğer yandan topluma akıl vermeleri, normları, değer yargılarını falan belirlemeleri, dünyada hiçbir örneği olmayan tuhaf yönetim biçimlerini demokrasi diye bize dayatmaları falan cinnet derecesine varan bir kibir ve bilgisizlik örneği.

Vatandaş bundan memnun… Çünkü vatandaş artık mesela bir ineğin sütünün nasıl sağıldığıyla ilgilenmiyor. Eğer ineğin memesinin bir yerine metal bir boru saplayıp kanını emer gibi sütünü emebiliyorsa vatandaşın buna hiçbir itirazı yok.

Adına gazeteci ve elbette yazar olduğunu da eklediğimiz insanlar ne diyorsa kerametin ve hikmetin kaynağı halkımız için o. Çünkü çarpıtmacılık, kışkırtmacılık o kadar yaygın ki halkımız artık paylaşılan yalanların doğru, paylaşılan tezeklerin pasta, paylaşılan şiddetin adalet olduğuna inanır olmuş.

Neden nefes almakta bu kadar zorlandığımı kendi kendime anlattım. Sizinle bir ilgisi yok. Bu benim sayıklamam… Şu ortamda artık sanırım pek de akıllı değilim.

Akıllılara, sokakta şikayet edip sandıkta aynı şeyi yaptıkları çok akıllı, hikmetli ve kerametli günler dilerim.

 

 

 

 

Kendi Ülkesinde Tedirgin Bir Türk

 

Bu ülkede kim kendisini gerçekten güvende hissediyor?

Türklüğe, Atatürk’e, Türk egemenliğine hakaret edenler, bölücüler ve şeriatçılar kendilerini sadece güvende hissetmiyor. Onlar artık Türkiye’nin egemenleri.

Türkiye Cumhuriyeti’nin astığı vatan hainlerinin bile hatırası Atatürk’ten daha iyi korunuyor.

Vatan hainlerinin, bölücülerin, şeriatçıların “kişilik” hakları herkesten iyi korunuyor.

Böyle bir ülkede Türk olmakla övünen, kendi vatanında yaşadığını düşünen bir insanın güvende hissetmesi mümkün mü?

Şahsen ben kendimi güvende hissetmiyorum.

Söylediğim her şeyin “suç” sayılabileceğini biliyorum. Hayatımızın her anının bir suçla ilişkilendirilmesi, şikâyet konusu edilmesi an meselesi.

Mesleğimizi ellerinde bulunduran meslek örgütlerinden, hakkımızı koruyacağını düşündüğümüz en yetkili organlara kadar devletin bütün zor kullanma imkân ve yetkileri, Andımız’ı sevmeyen, Atatürk’ün hatırasını silmek isteyen, Türklüğü red ve inkâr eden insanların elinde.

Anayasa’daki Türklük tanımından rahatsız olduğunu söylemenin bile demokrasi sayıldığı bir ülkede herhangi bir Türk’ün kendisini güvende hissetmesi mümkün mü?

İşin kötüsü şu ki yukarıda bahsettiklerimizi halktan bahsettiğimiz olaylar, kurumlar değil. Halk bunların hepsine ortak olup bunlarla bütünleşerek kendisini koruyabileceğini, dahası böylece ekmeğine bakabileceğini sanıyor.

Yarın ne olacağını bilmiyoruz. Hiçbirimiz bilmiyoruz. Ama elinde herhangi bir güç bulunduran herkesin, bu güçle canının istediğini yapabileceğini biliyoruz. Ve ne yazık ki  elinde güç bulunduranların çoğu artık yabancılaşmış insanlar.

Hayır… Bir Türk olarak artık bu ülkede kendimi güvende hissetmiyorum.

Sosyal Medyada Etnik Irkçılık Propagandası Ve Melez Savaş

Savaş varlığını başka uluslara kabul ettirmiş ulusların birbirleri arasında belli kurallara göre yürütülen silahlı mücadeledir. Aslında savaş bir varlık yokluk mücadelesi olduğu için  bir centilmenlik mücadelesi değildir. Gene de askerliğin onuru ve kurala bağlı bir iş olması, birbirlerini öldürmek istedikleri açıkça ilan etmiş taraflar arasında bile belli sınırların korunmasını gerektir
ir.

Peki Türkiye’de böyle bir savaş durumu var mıdır?

Türkiye’yi kırk yıldır meşgul eden PKK Kürtçü terörü, çatışma terminolojisinde nerededir?

Her şeyden önce şu bilinmelidir ki PKK kendisini diğer uluslara kabul ettirmiş, egemenlik sahibi bir ulusun, kabul edilmiş bir ordusu değildir. Dolayısıyla da uluslararası savaş kuralları ile bağlı değildir. Çünkü PKK Marksist/Stalinist bir örgüt olarak etik bağlamda açıkça faydacı ve amaççı, harp tekniği açısından gayrı nizami bir örgüttür. PKK, kimin adına “savaştığını” söylerse söylesin ve bununla ne kadar  zamandır uğraşırsa uğraşsın bir savaş tarafı değildir.

PKK, egemenliğini kabul ettirmiş bir ulusun nizami ordusu olmadığı ve nizami harp etmediği için kuralların korumasını talep edebilecek bir örgütlenme de değildir.

PKK gerek ideolojisi gerek  muharebe tarzı gerekse amaçları açısından asla “insani sınırlamalara” lâyık bir organizasyon değildir.

PKK’nın militan kadrosunun bir kısmını Türk vatandaşları oluşturuyor.  Kaldı ki bu militanlar dağa çıktıkları anda T.C kimliklerini yakıyor, kısaca bizzat ve zımnen vatandaşlıklarını reddediyorlar. Aile bağlarının bile beyanla ortadan kaldırılabildiği düşünülecek olursa, Türk vatandaşı militanlar, dağa çıktıkları anda Türk Ulusu’nun onlara devlet eliyle sağladığı vatandaşlık haklarını reddetmiş oluyorlar.  Bu hareketleri açıkça vatana ihanet. Vatan hainleri olarak Türk devletinin yaşamları üstündeki teminatı da bitmiş oluyor ve açıkça düşman saflarına geçtiklerinden de ölümleri bir gereklilik oluyor.

Türk vatandaşı olmayan militanlar ise zaten kendiliğinden düşman oldukları ve dahası kuralsız savaştıkları için savaşla ilgili hiçbir uluslararası kısıtlamayla korunamaz durumda oluyorlar.

Bu açıdan PKK vb örgütler açıkça organizmaya saldıran mikroorganizmalar gibi yalnızca yok edilmesi gereken zararlı varlıklar kategorisine giriyorlar.

Peki son zamanlarda yaygınca rastladığımız PKK sosyal medya propagandaları ne yapmaya çalışıyor? Bütün bu propagandalar, bebek katili vatan haininin “Partisiz Kürt kalmayacak!” emri gereğince “her Kürt’ün PKK olması gerektiği” kanaatini yaymaya çalışıyor.

Bunun dayanağı şu: “Eğer Türkler Kürt komşularının PKK’yı desteklediğini görürlerse artık Kürtlerle baş edemeyeceklerini anlar ve PKK’ya teslim olur, onun istediklerini kayıtsız şartsız yaparlar.” Nitekim birinci açılım sürecinde (umalım ki ikincisi olmaz) Kürt köylerinde “devletin PKK’ya boyun eğdiği, Türklerin bükemedikleri eli öptükleri” bazı köy muhtarlarınca bölgedeki memurlara açıkça ifade edilmişti.

Terörle mücadelenin bunca senedir bitmemesi işte yukarıdaki iki nedene dayanıyor. Öncelikle Kürtçü propagandaların ve sözde siyaset, serbestçe yapılabilirken onun desteklediği fiili terör de kendisine bir sözde meşruiyet ve moral alanı buluyor.

İkinci sebep de teröristlerin hâlâ vatandaş muamelesi görerek usul hukuku ile hayat haklarının korunmasına özen gösteriliyor. Oysa onlar çoktan devletin bu işlevini, hukuk birliğini, yargı erkini red ve inkâr ederek hatta bunları yok etmek için silaha sarılmış vatan hainleri ve düşmanlar.

Dolayısıyla bu vatan hainlerinin meşruiyetini savunmaya kalkmak da en az silahlı çatışma kadar gayrımeşru bir iş.

Sosyal medya ve yabancılaşmış medya aktörleri aracılığıyla yaygınlaştırılmaya çalışılan bebek katili alçağın, “Partisiz Kürt kalmayacak!” söz de emrinin Türkiye’yi sürüklediği tehlikeli nokta, her Kürt kökenli vatandaşın öyle olmasa bile PKK olarak görülmesi olacaktır.

Kürtçülerin, solcuların ve şeriatçıların kendilerine sormaları gereken soru şudur:

Apartmanda, pazarda, kamu kuruluşlarında vs. hayatın her anında iç içe geçtiğimiz insanların sırf Kürt oldukları için PKKlı olduklarını düşünmeye başlarsak acaba korkup egemenliğimizden vazgeçip sokaklarımızı PKK militanlarına terk edip okullarımıza ikinci bir bayrak çektirip, ikinci bir dille eğitimi hukuk vs hizmeti verilmesine razı mı oluruz?

Öyle görünüyor ki şimdi devletin kendilerini bir şekilde koruyacağını, komşularının asla onlara ihanet etmeyeceğini düşünen Türk halkının itidali, Kürtçülerce bir korku veya teslimiyet gibi görülüyor ve bu onları açıkça şımartıyor. Yarısı meşru zeminde hareket edebilen  vatana ihanet, bu yarım yamalaklıktan besleniyor ve hukuk sömürüsüyle  moral  desteğini sürdürebiliyor. Bu yarım meşruiyet durumu terörle mücadelenin gerektiği gibi yapılmasını engelliyor, onu vatandaşlığın usul hukukuyla sınırlandırılmasına yol açıyor. Oysa hiçbir teröristin, vatandaşlara sağlanan usul hukukundan yararlanma hakkı yok.

Oysa toprağı bol olsun Hırant Dink onları, yüz on yıl önceki Ermeni ihaneti üzerinden uyarıyor, emperyalizme oyuncak olmamalarını söylüyordu. O zaman Türk halkı kendilerine asla zarar vermeyeceklerini düşündükleri Ermeni komşularının kanlı ihanetiyle sarsılmıştı. Bu ihanet Hocalı’da da ortaya çıkmıştı…

Henüz PKK propagandalarıyla beyinleri yıkanmamış Kürt kökenli yurttaşlarımız şunları bilmelidir:

Bir vatanda tek bir ulus var olabilir. Çünkü vatan ancak tek bir ulus tarafından kazanılmıştır, o ulusça korunur ve ancak o ulus yok edildiğinde el değiştirir. Bazı Kürtler, aşiret yığınlarıyla, örgüt propagandasıyla boşaltılan mekânları gasp ederek toprak elde edilebileceğini düşünebilirler ancak onlara Atatürk’ün şu sözünü hatırlatmak isteriz: “Vatanın her karışı vatandaşın kanıyla sulanmadıkça terk olunamaz!” Eğer her Kürt’ün mutlaka PKKlı olduğunu düşünmemiz gerekiyorsa ve bunun bizi korkutması gerektiği düşünülüyorsa bu söz, bıçak kemiğe dayandığında Türk Ordusunun yalnızca bir takım muvazaf profesyonellerden oluşmayacağı, çünkü Türk Milleti’nin TÜRK ORDUSUNUN kendisi olduğunu hatırlatmak isteriz ki bu konuyu da Atatürk en güzel şekilde açıklamıştır: “Türkler ordusu olan bir millet değildir, MİLLETİ OLAN BİR ORDUDUR!” Son on yıldır “Azdan az çoktan çok gider” gibi çocukça bir matematikle Türk Milleti’ni korkutmaya kalkanlar bilmelidirler ki Türk Milleti, düşmanın sayısından korkmaz, sadece onu yok eder. “Azdan az çoktan çok”çu  cahillere de Bilge Tonyukuk cevap versin: “Onlar çoktu, biz Türk’tük... Korkmadık savaştık!”

 O halde Atatürk gibi bitirelim: “Bir Türk dünyaya bedeldir!”