Sönmez Yıkılmaz Yıkılmaz

Sönmez Yıkılmaz ölmüş. Işıklarda uyusun.

 

 

Sanalağda haberlere baktım. Hepsi birbirinin aynısı, hepsi en fazla beş satır haberlerde kaç yaşında öldüğü, neler yaptığı, nereye, ne zaman gömüleceğinden başka hiçbir bilgi  yoktu.

 

Yeşilçam’ın Rambosuydu. Yeşilçam’ın Rambo’su olmak ikinci sınıf bir şey miydi? Gülünesi bir şey miydi? Eskiden öyle düşünürdüm.

 

Eskiden Yeşilçam’ı taklitçi, ikinci sınıf bir film sektörü olarak görürdüm. Belki öyleydi, bilemiyorum. Özgün hiçbir fikri olmayan adamların, ucuz işler ürettikleri bir yerdi, değil mi Yeşilçam?

 

Belki iki üç şöhretin para kazandığı ama geri kalanların genellikle pek de refaha eremedikleri bir piyasaydı.

 

Öyleyse Sönmez Yıkılmaz nereden çıkmıştı sahiden? Ucuz bir Stallone taklidiyle kendini ele güne rezil etmek miydi bütün hayali?

 

Sönmez Yıkılmaz, henüz bölünmemiş, ihanetlerle kirlenmemiş, çıkarcılıkla kokuşmamış uygar bir toplumun hayallerinin masumiyetini temsil edenlerden biriydi.

 

Sönmez Yıkılmaz’ı doğru dürüst tanımazdım bile. Fakat onun meselâ Cüneyt Arkınla beraber bir iki sohbetini seyrettim. O zaman kafama bir şeyler dank etti.

 

Sönmez Yıkılmaz belki asla bir jön olmadı. Meraklısı dışında hiç kimse de adını duymadı.

 

Ama o, devlerin arasında oynadı.  Devlerin oyunlarında, Yeşilçam’ın büyülü dokumalarına kendinden bir renk kattı.  Türk uygarlığının bir yerlerinde, aşınmış sinema sanatımızın bir köşe taşıydı.

 

Hayatı kendimizinkinden ibaret sanıyoruz. Zirveye ulaşamamış insanları da sanırım bu yüzden genellikle yok sayıyoruz. Hiçbirimizi şunu düşünmüyoruz: Cüneyt Arkın, Tarık Akan, Filiz Akın vs… Sönmez Yıkılmaz’ı tanıdı, biz tanımadık. Sönmez Yıkılmaz, pek çok Yeşilçam emekçisi gibi “artistlerin” hayatında bir iz bıraktı. Bizse bir film çekmenin ne demek olduğunu hiç anlamadan, sıradan, bayat ve ucuz zevklerimizin arkasından,  Türk Rambo’sunun ardından bakakaldık.