Milliyetçi hassasiyetlerin harman olduğu bir sitede sorulması belki pek sakıncalıdır ama insan düşünmeden edemiyor: Bizi birbirimize din mi bağlıyor?
Durmadan tekrarlanan “Türk ve İslâm âlemi” tabiri ne kadar gerçekçi ve geçerli?
Bunu sormamın elbette bir veya birkaç sebebi var.
Öncelikle Türk “âleminin” tamamı Müslüman değil ve bu bizim için bir sorun teşkil etmiyor. Kimse Televut’ları, Hakas’ları, Çuvaş’ları, Gagavuz’ları sevmem için Müslüman olmaları gerektiğini söylemesin.
Sonra… “İslâm âlemi” denen şey bizim dışımızda kimsenin umursamadığı, bir hayalî asr-ı saadet çekirdek ümmetinden başka bir şey değil aslında. Böyle bir “yeknesak” âlem falan yok. Hiçbir Müslüman Arap ülkesi, Balkanlar’da, Kafkasya’da, Kıbrıs’ta ( gene de merhum Kaddafi’nin hakkını teslim ederek) Anadolu’da Türk kardeşlerinin başına ne geldiğiyle ilgilenmemiştir, ilgilenmez de… Ayrıca Filistin’in yeni nesilleri dashil olmak üzere Arap dünya’sı, Türk düşmanlığında, Rum’larla, disapora Ermeni’leri ile aynı tarihi mirası paylaşmaktadır. Lübnan parlamentosu sözde soykırımı kabul ederken kimi suçladığını hiç önemsememiştir.
Filistin’de kan gövdeyi götürüyor, Suud’lardan önce bizimkiler savaş naraları atıyor. Suriye’de dıştan yanmalı bir tahrik motoru çalıştırılıyor, Arap dünyası bile ak koyun kara koyun belli olsun diye beklerken bizimkiler savaş çıksın diye yangına körükle gidiyor. Kimse kusura bakmasın, bu konularda milliyetçi camia maalesef Polat ALEMDAR fantezilerinden öte ciddi, akılcı, medenî ve millî bir söylem geliştirememiştir.
Öncelikle din(İslâm) bizim milletleşme sürecimizin/maceramızın belli bir yerinden sonra toplumsal kurumlarımızın arasına girmiştir. Kaldı ki biz İslam’ı kabul etmeden önce bile İslâm’ın emrettiği iyilikleri emredip kötülüklerden sakındıran bir töreye sahiptik. Dolayısıyla bizim Müslüman oluşumuzla Arap’ların Müslüman oluşları çok farklıdır. Arap’lar sahip olmadıkları bir ahlâkla karşılaşmışlarken biz ezelden beslediğimiz kurumlara destek bulmuşuzdur.
Arap’lar Müslümanlığı Muaviye ve ahfadı ile cahiliye devri Arap gelenekçiliğinin esaretine sokmuşlardır. Peygamber efendimize rüşvet vererek onun dininin, sadece bir seremoni halinde kalmasını sağlayarak kendi otorite ilişkilerinin hiçbir şekilde bozulmamasını isteyenlerin çocukları, daha babaları bile ölmeden peygamber neslini katlederek istediklerini gerçekleştirmişlerdir. Bugün “İslâm âlemi” diye anılan insan topluluğu, büyük ölçüde, cahiliye dönemi kınanmış Arap örfünü aynen yaşayıp hâlâ Müslüman olduğunu söyleyen, Muaviye torunlarından ibarettir. Kimse kusura bakmasın bu illet Müslüman’larin kahir ekseriyetini pençesine almıştır.
Din hakkında konuşanların ilk yaptıkları şey insanların dindarlıklarını sorgulamak olmaktadır. “Namaz kılmıyoruz Müslümanız diyoruz!” diyen ukalâ bu memlekette pek boldur. Müslüman’ların dinlerinin yalnız ve ancak kendi kabulleri ile olduğunu ve mesuliyetlerinin de yalnız ve ancak Allah’a karşı olduğunu ne yazık ki Türk insanı da anlayamamaktadır. Bu noktada, Türk milliyetçilerinin yaptığı, cahiliye dönemi Arapçılığını, Müslümanlık kisvesiyle sürdürenlerin çarpık otorite ilişkilerine taabi olmaktır.
“Türklük gurur ve şuuru, İslâm ahlâk ve fazileti” derken aslında Türk’ün Müslümanlık’tan önce ahlâksız ve faziletsiz bir hayat yaşadığını ima ettiklerini bilmeyen Türk milliyetçileri, bugün siyasî tabanlarındaki AKP eğilimli erozyona cahilce şaşmaktadırlar. Türk Milleti’nin özünde, iftihar edilecek bir örf/töre olduğunu anlamaktan uzak bir popülist siyasetçi kitle, bu gün Türk milliyetçiliğinin ilkesiz ve bilgisiz savrulmasının en büyük sebebidir. Âleme nizam vermeye kalkan, herkesten daha Müslüman bu milliyetçi kitlenin, aslında bütün derdi, kadrolaşma, ikbal ve servettir.
Türk milliyetçileri, İslâm’ın diğer hiçbir dinde olmayan ciddi ferdiyetçi ve hürriyetçi özünü idrak etmek yerine, Arap’ların şekilci yaşayışını Müslümanlık diye belleyerek siyasal dinciliğin zehrini milliyetçiliğe sokmuşlardır. İş sonunda Bozkurt’u reddeden, Türk’ten bahsetmeyen, adı var kendi yok milliyetçilik garibesi siyasi oluşumlara varmıştır. Bu noktada 1990-91 dönemindeki siyasal dinci Dergâh dergisi ve onun filizi BBP gibi oluşumların cemaat/tarikat ve siyasal dincilikçe nasıl sömürüldüğü başlı başına bir inceleme konusudur ama maalesef Türk milliyetçilerinde, bu nevi kopuşlardan ders alacak bilinç yoktur. Bugün MHP kurultaylarında , binalarında da Bozkurt’u göremememiz acaba kaç kişiye tuhaf gelmektedir? Bozkurt, çocukça bir el işareti değil, millî bir semboldür.
Türk milliyetçiliğinin oy devşirmek uğruna tarikatlere kapılanması, öncelikle içindeki entelektüel faaliyetin, dincilik taassubuyla susturulmasına yol açmıştır. Aydınlar Ocağı kurucularının, kuruluştan sonra bir sene gibi kısa bir zamanda dincilerce saf dışı edilmiş olması akılını kullanan vicdan sahipleri için ibret vericidir. Bugün meselâ Türk Ocakları’nı elinde bulunduran klik de siyasî popülizmin cazibesine kapılmış ve siyasal dinciliğin düşünce kalıplarını kullanan, şekilci ve otoriter, kitleci bir zümredir.
Dinden bahsederek insanları dindarlık yarışına sokmaya çalışmak belki siyasal dinciler için zaruri bir avadanlıktır ama aynı şeyi milliyetçilerin kullanması açıkça gaflettir. Türk milliyetçileri için Türk Milleti’nin zaten aydınlık örfüne göre yaşadığı kendi Müslümanlığını türbanla, çarşafla sakalla vs Arap şekilciğiyle savunmak cehaletten başka bir şey değildir.
Müslümanları birbirine bağlayan şey aynı şekilde giyinmeleri, yiyip içmeleri vs değildir. Dünyanın her yerinde kendi örflerine göre yaşayan Müslüman toplumlar, topluluklar var iken meselâ MHP içinde, bid’at olduğu açıkça anlaşılmış olan türbana sahip çıkılması akıl almaz bir tutumdur.
Bu sebepten Türk milliyetçileri, içlerindeki Arapçı şekilcilikten derhal uzaklaşmalıdır. Siyaset içinde din değerlerini kullanmaktan vazgeçmelidir. Dinin bütün toplumlar için standart bir şeklinin olmadığını idrak ederek artık Türk Milleti’nin yaşayan İslâm’ının farkına vararak medeniyetçi bir tutum sergilemelidir.
Herkesin Müslümanlığı kendinedir, bu bilinmelidir. Herkes yalnız ve ancak Allah için bu dine girer ve onu kendi aklının erdiğince yaşar. Müslüman’a zorla Müslümanlık ettirmek dincilerin ayıbıdır. Türk Milliyetçileri, bir zamanlar, akşam vakti içki içtiği için merhum Arif Nihat’ı kınamak gibi kepazeliklerden vazgeçmeli, din hakkında konuşmadan evvel, din hakkında öğrenmeyi, din kardeşlerine , hayranı oldukları Arapçı dincilerin aksine ,hüsn-ü zanla muameleyi, alışkanlık haline getirmelidir.
Türk Milliyetçileri cahiliye Arapları’nı medenileştirmeye çalışan dini, cahiliye Arapları gibi kabullenmekten artık vazgeçmeli ve özlerindeki medeniyet burhanından faydalanarak özgürleştirici ve âdil bir din yorumu hakkında kafa yormaya başlamalıdırlar. Siyasal dincilerin din kabulünü benimsedikten sonra milliyetçilerin siyasette kendilerine bir yer beklemeleri boşunadır. Mesele dini siyaset canbazlarının istismarından kurtarmaktır, insanları birbirlerine dindarlıkta yarıştırmaya kalkmak değil…
Umalım ki milliyetçiliğin siyaset esnafı, fikirlerine dincilik zehri katıştırmaktan vazgeçsin, titreyip kendine dönsün.
Bugün Hamamönü’ndeydik. Ne çok değişmiş oraları… Orada doğmuş, büyümüş bir fotoğraf sanatçısıyla tanışmıştım, tanıştıktan bir hafta sonra ölmüş. Tuhaf oldu içim.
