Pudra Mavisi

Gecenin bir vakti ne yapacağımı bilmiyorum.

Birbirinden lezzetli kitaplarım okunmayı bekliyor.

En son Anton Semyonoviç MAKARENKO’nun “Yaşam Yolu” adlı kitabının ilk cildini okudum. Bu yüzden bir “klâsik” okuma isteği içimde büyüyor. O yüzden Taht Oyunlarının son kitaplarına ve Açlık Oyunları’na  bir türlü başlayamıyorum.i

Bu gece “Pudra mavisi” diye bir film seyrettim. Galiba daha önce seyretmişim, bilmiyorum ama bayıldım. Film bir yıldızlar geçidi ama bir o kadar mütevazı. Görüntünün saf estetiği  ile  çekilmiş öyküsü son derece samimi ve içli bir film.

Evet… Belki MAKARENKO ile üst üste bir klâsik dalga olup doldurdu içimi “Pudra Mavisi”…

İyiliğin asıl kötülüğün geçici olduğunu anlatan ümitli bir film. Yalnızlığın kader olmadığını anlatan enfes bir film.

Mesaj  dolu filmleri küçümsemek çok kolay. Ama “Pudra Mavisi”  bu mesajı cesurca, dürüst ve güzellikle  ortaya koyuyor.

“Pudra Mavisi” bize ümitli bir hikâye anlatıyor.

Bu filmi seyrettikten sonra kendime şunu soruyorum: “Ümit vermeyen film neye yarar?”