And Dağlarında Terör

Kitabın adının “terör” diye çevrilmesi bence hata olmuş…

Çünkü Maocu “Aydınlıkçı Yolcu” teröristlerin kitapta pek bir yeri yok.

Kitabın konusundan bahsetmekle eleştirinin bir ilgisi yok. Bu tamamen tanıtımla ilgili.

Benim için önemli olan şeyler, kurgu, dil ve insanî duyarlılık.

Bu üçü de okuru avcuna alabilecek kadar güçlü.

Mario Vargas Llosa, Lâtin yazarlarında hep aynı sıcaklıkla bulduğum  o içten anlatımıyla bir mahrumiyet bölgesindeki iki askerin üzerinden o kadar güzel bir toplum panoraması sergiliyor ki…

Kitaba  önyargılı başladığımı itiraf etmeliyim. Bana bir “muhteşem gerilla” güzellemesi olacak gibi gelmişti.

İç içe geçen öyküler o kadar ustaca kurgulanmış ki sayfa düzeni veya yazımın yarattığı zorluğa rağmen  okur öyküden kopmadan yürüyüp gidiyor.

İnsanın zaaflarını insanın burnunun dibine girerek anlatması bana biraz da Türk toplumunu hatırlatıyor. Belki bu yüzden seviyorum Lâtin  yazarları…

Bu zevki bir de Dino Buzzati’nin “Tatar Çölü’nde” almıştım.

Kitabın bir “son söz” bölümü var ki bence okunmadan da bırakılabilirmiş. O bölüm olmaksızın da  kitabın tadı okurun damağında yeterince kalıyor zaten.

İnsanın bıçak sırtında yaşarken hissettiklerine öyle sıcak, ilgili ve insanca bakıyor ki Llosa “Bütün kitaplarını okumalıyım!” diyorsunuz.

Kitap aslında içinde yaşadığımız “etnik gerilim” problemine , gelişmişlikle etnik bilincin ilgisine değinen son derece duyarlı ve vatanseverce bir anlatı.  Aslına bakılırsa gözle görülür bir hamaset taşımıyor metin. Buna rağmen  bir yolun ülkeyi nasıl bütünleştireceğine dair insanların bilinç altından birbirlerine ulaştırdıkları mesajları ile ortak bir tarih bilincinin nasıl oluştuğunu, Marksist terör, yerli efsaneleri,  ilkel inançlar, insan zaafları  dekorunda incelikle anlatıyor Llosa.

 “And Dağlarında Terör”, kütüphanenizde bir Lâtin yazarlar bölümü açmanız için sizi teşvik edecek kadar güçlü bir kitap.