Sanırım, onu ilk görüşüm, memleketini sorduğum andı. Kocaman, ışıl ışıl gözleriyle "Kağızman, hocam" dedi. Sınıfın yüzde sekseni gibi Kürt idi...
Yüzünde derin bir üzüntü, ağlamaklı olduğunu görünce, onu alıp konuşmak için kantine götürdüm. Çay içerken, konuşmaya başladığımızda, göğsündeki ay yıldızlı kolyeyi gördüm.
"Babam hediye etti.." dedi…
Işıldayan gözleri daha bir parladı "Geçen yaz Çanakkale Şehitliklerini ziyaret etmeye gittiğimizde almıştı...".
Kısa bir süre ne diyeceğimi bilemedim. Sordum: “Okulda, yurtta bu yüzden problem yaşamıyor musun?” Bildiklerim vardı ve onun adına korkmuştum.
“Evet, yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum…”
“Niye?” diye sordum.
Beni tanımıyordu, ne siyasi görüşümü biliyordu, ne de kişiliğim hakkında bir fikri vardı. Bir an yüzünde tedirgin bir ifade belirdi, gözlerini yumduğunu gördüm, cesaretini topluyordu. Birden kararlı bir ses tonuyla konuşmaya başladı:
“Özümü asla inkâr etmiyorum, ben Kürdüm ama Kürt olduğum kadar Türk’üm, bu ülkede yaşıyorum, sonuna kadar Atatürkçüyüm…”
Sordum “Neler yaşadın, bugün ne oldu?”
Gülümsedi: “Hocam, bu kolyeyi okula gelince ilk taktığımda “sen ne yapıyorsun, ne biçim Kürt’sün? Hain, onu hemen çıkar” diye saldıranlar olmuştu. Babama anlattım, tedirgin oldu ve takma dedi. Bende takmakla, birlikte elbisemin içine koyuyordum. Dün şehitleri duyunca inanamadım… Yurttaydım, PKK sempatizanı kızların sevinç çığlıklarına sert bir şekilde tepki koydum… Kolyemi dışarıya çıkardım. Yemin ettim, bundan sonra hiçbir güç onu içeriye sokturamayacak. Ben Kürdüm ama bir o kadar da Türküm, Ayyıldız da benim bayrağım ve bayrağımı göğsümde taşıyacağım. Bana “seni yaşatmayız” dediler… Bende onları tehdit ettim… Şimdi korkuyorum ama kendimi ezdirmedim, ezdirmeyeceğim. Ben Türklerin olmadığı bir Kürdistan istemiyorum… Sırf Kürtlerin olduğu bir yerde yaşamayı ret ediyorum… Bir karış toprağında bu hainlere verilmesine karşıyım…” dedi ve sustu.
Gözlerimden akan bir damla yaşı durduramadım. Başımı çevirip, gizlice sildim. Sanırım bunu o da gördü…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder