Türkiye’de Ulusal Bir Sol Mümkün mü?

CHP’nin geldiği noktadan sonra bu soruya “Evet” diye cevap verebilmek imkânsız görünüyor. Türkiye’de solu daha ziyade bir medeniyet şablonu olarak ele alan yaygın kanaate rağmen sol özünde ne ulusaldır ne de medenî. Solun böyle algılanmasının sebebi Türk modernleşmesine inananların, adı sol olan örgütlenmeler dışında kendilerine yakın bir yer bulamamalarıdır. Nitekim CHP seçmeninin büyük kısmının, Sovyetik bir devrimle meydana gelecek kaçınılmaz kıyım ve köleleştirmeyi akıllarına bile getirmediklerini ve hele böyle bir şeyi arzulamadıklarını rahatlıkla söyleyebiliriz.

Bir vakit Merhum Ecevit “Marksist olmayan” bir sol hayaliyle yola çıkmış ve büyük milletimizin teveccühüne mazhar olmuştu. Gel zaman git zaman görüldü ki milletin teveccüh ettiği “demokratik sol”un bütün düşündüğü “devlet eliyle sadaka dağıtmak” kolektivizmidir. Nitekim bu, herkese yiyebileceği bir lokma ekmek bahşederek herkesi kendine ilelebet borçlu kılıp kanını emen devlet zihniyetinin birazcık yumuşatılmış halinden başka bir şey değildi. Solun ideolojisinde bildiğimiz millet/ulus kavramına yer yoktur.

Çünkü solun ideolojisi, işçi sınıfının, diğerlerini ne şekilde olursa olsun un ufak ederek tek egemen olmasını hedefleyen bir düşünüşü barındırır. Bu açıdan solun tek “gerçeği”, sınıf gerçeğidir ve bu gerçeğin dışındakileri “tarihsel bir sapma” olarak görür. Buna mukabil, sol ulusal yapıların dışındaki bütün ulusaltı/etnik yapıları gerçek kabul eder. Bu solun büyük sosyolojik çelişkisidir. Sosyolojinin kurumlarını ve kurallarını reddederek her şeyi sözde üretim ilişkilerine dayandıran solun, etnik grupların gerçekliğini neden ve nasıl tanıdığının hiçbir makul cevabı yoktur. Bunun en akla yakın cevabı, Marx’ın sosyolojiden ve toplumsal yapıların oluşum hakikatinden bihaber olmasıdır.

Marx “sınıf” hayaline o kadar kapılmıştır ki milletleşme hakikatini gözden kaçırmıştır. Bunun bir başka muhtemel sebebi, Marx’ın, dünya siyasetindeki baskın devletlerin durumu ile milletleşme olayı arasındaki ilgiyi görmezden gelmesidir. Muhtemelen milletleşememiş bir topluma mensup olmaktan dolayı diğerlerine duyduğu kıskançlıktır.

Nitekim dikkat edilirse milletleşmiş toplumların dünya siyasetindeki manevralarını, toptan “emperyalizm” diye nitelendirmektedir. Emperyalizm sıfatıyla milletleşmiş toplumları ve onların devletlerini reddederken milletleşememiş ve bundan dolayı devletlerarası ilişki kuramayan toplulukları “ezilmiş halklar” yaklaşımı ile tanıması tam da içten içe etnik bir kompleksin ifadesi gibidir… Solun, Marx’ın bilgisizliği ve kompleksiyle temellenen enternasyonalizminin ikinci büyük çelişkisi, “enternasyonalizm” kelimesinde “nasyonal” yani “millî” sıfatının var olmasına rağmen enternasyonal tavrın, bu gerçeği yok saymasıdır. Hem “milletler arası” bir dayanışmadan bahsedip hem de dayanışmanın öznelerini reddetmek belki diyalektik canbazlıkla beslenen nevrotik zihinler için mümkün olabilir ama bunun gerçek hayatta bir yeri olamaz. Solun ideoloji olarak insan davranışlarının önceden bilinemeyecek sonuçlarıyla ilgili hiçbir bilgisi yoktur. Dolayısıyla tarihin bir döneminde ortak bir emniyet sağlayıcı tekel için bir mutabakata varmış kavimlerin meydana getirdiği beraberliğin sonuçlarını anlayabilecek basireti de yoktur. Sola, böyle bir beraberliğin, hayatın gereklerine verilen cevaplarda yaratacağı kendiliğinden benzeşmeyi anlatabilmek mümkün değildir. Çünkü sol ideolojinin kalıplarında böyle bir beraberlik yoktur. Bir solcuya Kırgız, Kazak, Azeri, Tatar, Çuvaş, Başkurt, Oğuz gibi adların nasıl olup da “Türk” soyadının altında bulunduğunu sorsanız, size Marx’a dayanarak bir cevap veremeyecektir ve maalesef zaten Marx’tan başka da bir referansı yoktur. Dolayısıyla geri kalmış bir ülke olan Türkiye’nin sol kampından ülkenin millî bütünlüğüne dair, milletin adına dair bir duyarlılık beklemek hayaldir.

Almanya’da bir solcu için en önde gelen şey sosyalizmi Alman Milleti’nin menfaatleri için kullanmakken gerilemekte olan ülkemizde solun hedefi hâlâ bedeli ne olursa olsun bir sınıf egemenliği kurmaktır. Bu sınıf egemenliği kurulduğunda Türkiye etnik olarak parçalanır mı parçalanmaz mı bu bizim solcularımızın maalesef umurunda bile değildir. Nitekim CHP’nin “3. Yol” dediği şeyin, millî bütünlüğe dayanmaktan ziyade PKK taleplerine benzemesi bu sebeptendir. Bugün CHP birbirleriyle ters düşmüş Mahir Çayan ve Mihri Belli’nin dahi ortak emeli olan “Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkı” denen Marksist /Leninist hedefi eleştiremeyecek kadar enternasyonalizmle uyuşmuş vaziyettedir.

Marx kolaycı zihinlerin afyonu olarak insanları, ailelerinden, soylarından ve milletlerinden koparmaya ve nevroza sürüklemeye devam etmektedir. Kendi başına düşünemeyen Leninist kopyalar olarak Türk sol siyasetçileri de bu açıdan ülkeyi yangın yerine çeviren etnik ırkçılığa karşı milletin sesi olmak yerine, “duble” yol yapmakla övünen dinci enternasyonalizmle “işsizlik” ezberiyle muhalefet etmek dışında bir şey akıl edememektedir.

Türk Milleti’nin sol siyasetle gidebileceği hiçbir yer yoktur. Sol siyaset bugün dinci enternasyonalizmin seküler ayna görüntüsünden başka bir şey değildir. Teröristleri affedip ağızlarına birer lokma ekmek tıktığında, onların milleti bölmekten vazgeçeceğini sanacak kadar hayalci Marx mümini olanların millî mücadeleyi ağızlarına almaları en hafif tabirle ayıptır. Mustafa Kemal gibi bir Türk milliyetçisinin millet tasavvuruyla onların hiçbir ilgisi olamaz. Ulusal her duyarlılığı “sağ kayma” diye kınayan insanların Türk Milleti’ne verecek hiçbir şeyleri yoktur. Onların tek bildikleri “kazanacağına kesin inandıkları tarafta” olmaktır. Bugün Silivri’de ulusalcı diye yatan Doğu PERİNÇEK, Yalçın KÜÇÜK gibi adamların zamanında PKK dalkavukluğu yapmasının sebebi de omurgalarının Marksist enternasyonalizm ile erimiş olmasındandır. Türk Milleti, vatanını yangın yerine çevirmiş etnik ırkçılığı alt edecektir ve bu, sol ile değil sola rağmen olacaktır.