Tatminsiz Ülkücü Ergenlikle Nereye Kadar?

Bahadırhan Dinçaslan , Mersin’de bir kıza tecavüz eden ülkücülerle ilgili  güzel bir yazı yazmış. Yazıdaki tespitler güzel.

Bu  tespitleri biraz daha tahlil etmek ise “milliyetçi” denen  kitlenin davranışlarını anlamak ve düzeltmek açısından sanırım faydalı olur.

“Sağ” içindeki “ülkücü” tipi, ülkenin iç savaş şartlarında ortaya çıkmış bir tiptir. Askeri bir  kalıba sahiptir. Buna da şaşmamak lâzım çünkü önceleri güdülenmesini Türk kahramanlığından almıştır.  Biz asker bir millet olduğumuz için  milliyetçilerimiz de şüphesiz askeri disipline ve  bakışa sahip olacaktı.

Ülkücü tipinde iki sorun başat şekilde kendini daha sonra belli etmiştir. Öncelikle “ülkücü” gençlik MHP’nin taşra ve daha da ziyade köy  tabanına dayanan bir gençlik hareketidir. Dolayısıyla  “farklılıklara tahammül”  noktasında herhangi bir terbiye almamış bir tabanı ifade eder, büyük ölçüde.

Siyasi aklın sığ ve kısa vadeli menfaat telâkkileriyle MHP hareketi, “Türk kahramanlığından”, “Arap cihatçılığına” doğru  dönüştürülmüştür.  Bunun sonucu da hapishanelerden Nurcu ve Menzilci olarak “mezun olan” binlerce ülkücüdür. AKP  iktidarında  iyi bir teşkilâtlanmanın temelini atanlar da hep bu eski  ülkücülerdir.

Kapalı toplumdan gelen gençlik tabanının genelinde yaşanan içe kapanmacı ruh hali, dinî teşviklerle iyice kalınlaşmış, kemikleşmiştir. Bu yapı,  MHP içinde “eğitim” denen şeriat telkinleriyle kadının kendisinin  dahi toplumsal hayatta varlığından korkan bir nesil yetişmesine sebep olmuştur. Solla mücadele esnasında bu pek belli olmamıştır belki ama sonrasında “ülkücülük”, kadınını eve kapatan, kadının da başını kapatan erkeklerin yürüttüğü bir “testosteronokrasi” haline gelmiştir.

“Ülkücü”, kadına  kadın olarak bakmayan, onunla ilgilenmeyi ayıp, günah sayan,  aşkı ancak tasavvuf  metinlerindeki imkânsızlıklardan ibaret gören bir “erkek” tip olarak evrimleşmiştir.

Şüphesiz bir hareket içindeki cinslerin arasındaki saygının korunması önemlidir. Ama MHP’nin yöneticileri eliyle içine sürüklendiği dinci şartlanma ve mensubiyet şuuru ülkücü gençlerde kadına bakışla ilgili  bütün normların Araplaşmasına yol açmıştır.

Şöyle bir baktığımızda “ülkücünün”  meselâ Karacaoğlan’ın yer yer erotizme varan güzellemelerini okuması dahi düşünülemez. “Ak göğsün üstünde ilik düğmeyi çözüp giden” sevgiliyle ne yapıldığını, ülkücü düşünemez bile.

Bu durum neye yol açmıştır?

Bu durum, ciddi bir tatminsizliğe ve  cinsellik korkusuna yol açmıştır.

Zamanla “ülkücü” denen tip, içinde aşk geçtiği için türkü bile dinleyemeyen,  hamaset dışında şiirden kaçan, herhangi bir nü tabloyu izlemeyi aklından bile geçiremeyen hırçın bir Arap ergeni haline gelmiştir.

MHP’nin, “Türk İslâm” denen hayat ve insanlık dışı yalancı ideolojisiyle  siyasi açıdan Türkiye’yi şeriatın kucağına atmasından da öte topluma verdiği en büyük zarar, bu tatminsiz ve “cinselliksiz” erkek ergen tipini ortaya çıkarmasıdır.

Bu açıdan kendilerine “Alperen ocakları” vs diyen tiplerle,  kendilerini Osmanlı torunu sanan diğer Araplaşmış cihatçı özentisi gençlerin porototipi, işte bu “ülkücü” dür. Hepsinin damarlarındaki kanı zehirleyen de siyaseten  beyinlerine sokulan “Türk-İslâm Ülküsü” fitnesidir.

Böyle bakınca mevcut haliyle “ülkücülerin” Türk Milleti’ne verecekleri hiçbir şey yoktur. Onlar, “ona değdi, buna değmedi”  akıldaneliğiyle, hayatı cinsellikten, kadından, aşktan arındırmaya çalışan diğer şeriatçıların başka bir türü olarak Türk siyasetini çürütmeye devam etmektedir.

Bu tatminsiz insan tipi, belki bir vatan müdafaasında  gene de  kanındaki cevheri hatırlayıp öne atılabilir ama barış zamanlarında memleketin şeriat kazanında kaynatılmasının müsebbiplerinden biridir.

“Ülkücü” şeriat merakı ve özentiliğini sürdürerek uygarlaşamaz.

Ülkücülük şeriatçılıktan ayrılıp ciddi, akılcı, uygarlıkçı bir Türkçü idealizme dönüşmedikçe aslen ona artık hiç ihtiyacımız da yoktur.