Muhtemel Bir İç Savaş Üzerine Düşünceler

Gitgide daha sık telâffuz edilen iç savaş konusunda, hem Kürtçü hem İslâmcı siyasî cephelerde büyük bir ciddiyetsizlik dikkatimizi hemen çekiyor.

İslâmcılar da Kürtçüler de iç savaşı Türkiye Cumhuriyet’ini yenmek için bir vesile olarak görüyor olmalı. Muhtemeldir ki İslâmcılar, bir daha geri dönülemeyecek bir şer’i devletin kurulması için ülkenin iç savaşa sürüklenmesine ses çıkarmazken Kürtçüler, Kürtlerin Türkleri istedikleri gibi tehdit edip sömürebilecekleri sosyalist bir Kürt egemenliği hayali ile  yangına körükle gidiyor. Bunlara sol örgütleri de dahil edebiliriz. Muhtemeldir ki silâhlı ve silâhsız solun büyük kısmı da Kürtçü etnikçi  cephenin yanında yer alacaktır.

Herhangi bir dış düşmanla nizamî bir savaşın belli kuralları vardır. Bundan ayrı bir dış düşman, ayırt edilebilir bir varlıktır. Ona karşı öfke meşrudur ve  bu öfkenin haklılığı bizi güçlendirir.

Öte yandan “iç  savaş”, ülkenin vatandaşlarının bir kısmının artık “düşman” haline gelmesi anlamına gelir.

Muhtemeldir ki Kürtçüler, herhangi bir iç savaştan galip çıkacaklarını, şehirlerdeki katil adaylarıyla yaratacakları dehşet ortamı sayesinde Türkleri yenebileceklerini düşünmektedirler. Bu şekilde bir Kürt bağımsızlığı sağlamasalar bile  Türklerin devletteki egemenliğini kırıp Türkleri alabildiğine sömürebilecekleri yeni bir devlet yapılanmasını sağlayabileceklerini düşünüyorlar. Bunu nereden çıkarıyoruz? Bunu her seçim öncesi PKK’nın insanlara dağıttığı “Kürdistan’da  iş, para ve mevkii” vaatlerinden anlıyoruz.

Dış düşmanla savaşta öncelikli sorumluluk orduya düşer. Halk da ordunun plânları gereği sivil direnişi örgütler  ve düşmanın hayatta kalmasını  güçleştirir.

Sorun savaşın kendi yurdumuzda olması ihtimalidir. Böyle bir ihtimali düşünmekten kaçınmak çare değildir.

Bir iç savaş çıkması durumunda bu büyük ihtimalle Kürt etnik ırkçılarının Türk Milleti’ne karşı açacağı ( aslında çoktan ilân etmişlerdir ama…) bir savaş olacaktır.

Bu durumda en kötü ihtimalle ordu ve  polis içindeki etnik unsurlar da  Kürtçü saldırganların safına geçerek silâhlı direnişimizi kırmak isteyebilirler. Nitekim geçenlerde sosyal medyada paylaşılan Kürtçü erlerin  Kürtçe yazılı pankart açma fotoğrafı, bu ihtimali ortaya çıkarmıştır.

Bu yüzdendir ki iç savaş ihtimalinin konuşulduğu şu günlerde  devletin silâhlı unsurları içindeki Kürtçü ve İslâmcı kişiler tesit edilmelidir. Görünen o ki  egemenliği kullanan devlet güçleri zaten onların elindedir ama savaş sonrası ülkenin yeniden düzenlenmesi  esnasında, tespit edilenlerin memuriyetten yasaklanması, suçlarının ağırlığına göre vatandaşlıktan çıkarılması veya idamı için  bu çalışma elzemdir.

Bir iç savaş durumunda iç düzen tamamen bozulacağı için devletin silâhlı unsurlarının sadakatinden asla emin olunamaz. Çünkü bir kısım silâhlı memurlar, muhtemeldir ki artık Türk devletinin ortada kalmadığını dolayısıyla maaş almak için ettiği yeminin artık geçerli olmadığını düşünebilecektir.

Ki bu iç savaşın en korkunç ( elbette düşmanlar için) yönünü oluşturacaktır.

Çünkü artık ortada savunmadan sorumlu, maaşlı bir memur zümresi kalmayacak, Türk vatanını savunmak bizzat Türklere düşecektir.

Bu durumda meselâ Kürtçüler ve IŞİD destekçisi siyasal İslâmcılar şu anda yararlandıkları Türkiye Cumhuriyeti kanun  önünde eşitlik hakkından yararlanamayacaklardır, çünkü haklarını koruyan devleti yıkmış olacaklardır.

Bu durumda dış düşmanla savaşırken uyulması gereken kuralların hiçbir geçerliliği kalmayacaktır. Kaldı ki dış düşmanın doğal saldırganlığına karşı iç düşmanın “ihanet” suçu çok daha ağır  ve öfkeyi çok daha fazla müstahak olacaktır.

Hal böyle olunca çoluk çocuk katledip, insanları yaktıktan sonra kendilerini  Türk Milleti’nin öfkesinden koruyacak herhangi bir kanun ve kanun uygulayıcısı bulamayacaklardır!

İç savaş, “adil yargılanma” hakkını var eden egemenliğe karşı yöneltilen iç düşmanlığın yaratacağı bir savaş olacaktır k iböyle bir savaşta “esir almak”, “Cenevre sözleşmesi” vb. kısıtlamalar söz konusu olmayacaktır.

Kürtçüler ve IŞİDçi mevcut iktidar taraftarları, hücre evlerinde  yaptıkları plânların ve silahlanmanın, ordusuz ve polissiz kalmış bir milleti yok etmeye yetmeyeceğini  düşünememektedir.( Bugün ülkede 50 binden fazla IŞİD militanının, iktidarın bilgisi  dışında  barınabildiğini düşünmemiz mümkün müdür? Kaldı ki bu militanların olası bir iç savaşta “şeriat birlikleri” olarak kullanılmayacağını kim iddia edebilir?)

Elbette her ulus savaşla yüzleşebilir. Hatta bu savaş bir iç savaş da olabilir.

Dış düşmanla savaş ulusun birliği ve bütünlüğü için yararlı olabilirken iç savaşlar ciddi toplumsal yarılmalara sebep olurlar.

Türkiye’de bir iç savaş çıkarsa   bu güne kadar “Türk”  adıyla dünyaya kendini göstermiş bir ulus artık etnik  ve dinî unusurların resmi düşmanlıklarıyla  karşı karşıya kalır.

Böyle bir savaşta ordunun ve polisin varlığına ve sadakatine kesin olarak güvenilemeyeceğinden dolayı da savaşın Türklerle Kürtler başta olmak üzere diğer etnik gruplar ve  şeriatçı güçler arasında geçeceğini düşünmek sanırım  yeterince gerçekçi bir tahmin olur.

Muhtemel bir iç savaşta Kürtçü/etnikçi- Şeriatçı koalisyonu başarıya ulaşırsa Türkiye  siyasi anlamda bölünür. Bölünmese dahi, özerk bölgelerin oluşumuyla eski üniter yapısını artık sürdüremez hale gelir. Bununla beraber söz konusu güçlerin kazanması halinde, ülkenin etnik ve mezhepsel özerk bölgelere bölünmesi büyük ihtimaldir. Kaldı ki Kürt silâhlı güçlerinin galibiyeti halinde, Kürdistan’ın kurulması önünde hiçbir engel kalmaz.

Böyle bir savaşta Türk Milleti, devletin silâhlı güçlerinin herhangi bir desteğinin olmayacağı ihtimalini şimdiden düşünmelidir. Çünkü silahlı ya da silâhsız memurlar için maaş  ve mevkii her şeyden önemlidir ve bunları da memurlara sadece siyasi irade verir. Siyasi iradenin Türk devletini  yıkmak için zaten açık çaba gösterdiği ortadayken herhangi bir Türk evlâdının, Fırat’ı katleden Kürt teröristlerden korunmak için herhangi bir  silâhlı memurdan medet umması saçma olacaktır. Nitekim bunun örneği Merhum Fırat Çakıroğlu  vakasında görülmüştür.

İşte bu ahval ve şerait dahilinde, Türk Milleti’nin iç savaştan galip çıkması durumunda, artık savaş sebebi olan Kürtlük ve şeriat  kimliklerini, yurdunda barındırması mümkün olmayacaktır. Şüphesiz Kürt kökenli yurttaşlarımızın bir kısmı, Türk milli savunmasına destek vereceklerdir. Ama bu savunmaya katılmayan ve düşman tarafını tutan Kürt kökenli yurttaşlarımız için artık bu yurdun vatandaşlığı söz konusu olamayacaktır.  Vatandaşlıktan çıkarılması gereken diğer bir grup da Türk adını Anayasadan silmek maksadını barış zamanında açıklayarak iç savaşta Türk Milletin’e silâh çeken şeriatçı unsurlar olacaktır.

Muhtemel bir iç savaş nasıl neticelenirse neticelensin, artık uzlaşmaz bir Türk Kürt ayrımı ortaya çıkacaktır. Kürtçü etnikçilerin  galibiyeti halinde devletin resmi dilinden vatandaşlığa kadar her şey etnik temelde teşkilatlanacağı için bu ayrım resmileşecektir. Bu ayrım resmîleştikten sonra “Birbirinden kız alıp veren toplumlar” masalı bitecektir. Kürtlerin  Türk milli egemenliğini kırması topluma barış getiremez.  Aksine böyle bir durumda Türkler için Kürtler, devleti yıkıp vatana ihanet eden zalimler olacaktır.

Türk Milelti İstiklâ Harbi vermiş ve  milletleşmiş bir toplumdur. Bu açıdan savaş tecrübesi, eli kanlı bir avuç Kürt eşkıyasından çok daha fazladır.

Türk Milleti’nin kendisi bir ordudur.  Atatürk bunu “Türkler ordu sahibi bir millet değildir, millet sahibi bir ordudur!” direk belirtmiştir. Dolayısıyla silâhlı memurları ne yapar onu bilemeyiz ama bir kere vatanını savunmuş ve damgasını bu topraklara vurmuş Türk Milleti herhangi bir iç savaşı da kazanmak kudretine sahiptir ve kazanacaktır!

Türk Milleti’nin zaferi belki milletin şefkat ve merhametiyle bazı toplumsal bağların yenilenmesine vesile olabilir ama gene de Kürt kimliği için toplum bünyesinde açılan yaraların kapanması, imkânsıza yakın derecede sor olacaktır.

Muhtemel bir iç savaş sonucunda Türkiye’de artık bırakınız egemenliğe ortaklığı iddia edilen bir başka ulustan bahsetmeyi, dinin siyasi alanda  görünür kılınması gibi bir şeyi telaffuz etmek bile imkânsız olacaktır. Böylesi bir savaştan sonra özellikle savaşa girmiş etnik ve şeriatçı unsurların bu topraklara barındırılması mümkün olmayacaktır. Muhtemel bir iç savaş mevcut dinci egemenliğin ve Kürtçü siyasetin  mensuplarının büyük çoğunluğunun  vatandaşlıktan tard edilmesini gerektirecektir. Kalanların da toplumda artık “hain” olarak görülmesini kimse engelleyemeyecektir.

Böylesi bir savaştan sonra toplum mutlaka yarılacaktır! Türk’ten ayrılığı iddia edilen hiçbir unsur , milletin nazarında artık masum ve makbul sayılmayacaktır.

Çünkü muhtemel bir iç savaş, zaten mevcut bölücü ve ayrıştırıcı  siyasi aktörlerin kışkırtmalarından dolayı çıkacaktır.

Şüphesi bir iç savaşın çıkmasını aklı başında hiçbir  Türk vatandaşı istemez ama zaten sorun, “aklı başında” ve Türk olan insanların memleketin idaresinde söz sahibi  olmamasıdır.