Bazen öyle anlık bir parıltıyla dönüverir çocukluğunun akşamüstleri omuzlarının üstüne… Konuverir dallarından kanatları alacalı güvercinlerin, kumruların.
Bazen ayaklarının yorgunluğunu bıraktığın sokaklardaki en derin gölgeler ve atkestaneleri ve çınarlar ve yaz serinlikleri... Titrer yaprakları ormanlarının hatırasıyla ve seni de ürpertir.
İşte o sokaklarda bazen… Sükûnet lekelendi, bir alçaklığın patlamasıyla…
Ama her zaman fukara gençliğin sarhoşluğuyla… Her zaman çınarlara hayranlığıyla yürüyen bir köhne adamın sesiyle hatırlıyorum…
İşte ben o Kumrular’ı özlüyorum. Saraçoğlu’nun evlerinden, eski Ankara bakan pencereleri özlüyorum. Şehrin ortasında bir nefes almaktır Necatibey’den yukarısı, ben onu özlüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder