Astsubay Eyleminin Düşündürdükleri

Astsubaylar eylem kararı almış.

Toplumda bölünmeyen tek kurum orduydu, onu da böldüler nihayet, “hamd olsun!”

Astsubayların ordudaki konumları hususunda yıllardır bir memnuniyetsizlik vardı. Ama bugün ifade edilen memnuniyetsizlik kendisini bir “eşitlik” kaygısıyla gösteriyor.

Peki ama orduda astsubaylarla subaylar arasında ne tür bir eşitlik sağlanabilir? Astsubaylar, maaşlarını ordudaki ve bürokrasideki çeşitli kesimlerle kıyaslamışlar.

Her şeyden önce maaşlar arasında böyle bir mukayese yanlıştır. Sadece emeğin niteliği açısından bile astsubay maaşlarının ordu içinde diğerleriyle eşitlenmesi gibi bir şey düşünülemez. Temelde başlayan seçim titizliği, harcanan emek ve para açısından bile subay-astsubay eşitliği söz konusu edilemez. Belki  zaman içinde astsubaylıktan subaylığa geçiş konusunda  kurallar yumuşatılabilir ama o da her ordunun kendi yapısı ile ilgili kararlarına bağlıdır.

Astsubaylar, kendileri için eşitlik talep ederken aslında ordunun varoluş şekline, mantığına ve ruhuna aykırı davrandıklarını göremiyorlar. Bu da astsubaylar arasında askerlik ruhundan ziyade, bir tür memur zihniyetinin yaygınlaştığını gösteriyor.

Ordu, hiyerarşinin mükemmel halidir. Hiyerarşide eşitlik olmaz, demokrasi olmaz. Ordunun millet varlığını  koruyabilmesi, tehditleri ortadan kaldırabilmesi için  hiyerarşisinin aksaksız işlemesi gerekir. Bu yüzdendir ki ordu belli  bazı bilinçsel özelliklere,  millî değerlere kesin bağlılığa ve adanmışlığa bakarak mensuplarını seçer. Bir savaşa girildiğinde  astsubayların generallerinin kararlarını tartışması düşünülemez. Oysa demokraside “yöneticiler” tam aksine  seçmenlerin  ve  kuvvetler ayrılığında diğer kuvvetlerin denetimi altındadır.

Demokrasiler, kanun altında eşitliğin mutlaklığı üzerinde yürür ve bu yüzden sıradan vatandaşın kendisini yönetenlerden  hiçbir farkı yoktur.  Yani  genel hükümler dışında yasama ve yürütme sıradan bir vatandaşa keyfî hiçbir emir veremez. Hükûmetlerin bu açıdan vatandaşa hiçbir kategorik üstünlükleri yoktur.

Ama orduda kıdem ve rütbe her şeydir.

Astsubayların eylemleri ordunun hiyerarşisine açık bir başkaldırıdır. Girerlerken kabul ettikleri her şeyin açıkça reddidir.

Ordu, herhangi bir bakanlık veya müdürlük vs değildir. Dolayısıyla  “sivil hak arama” şekilleriyle bir müracaat, ordu için düşünülemez.   Mevcut eylem ordunun millet hayatını korumak görevinde ciddi bir aksamadır ve kabul edilemez bir davranıştır.

Bugün meydanlarda, kendilerini, sorumlulukları ve etkileri kendileriyle kıyaslanmayacak memurların veya işçilerin yerine koyarak canları pahasına uymaya yemin ettikleri görev hiyerarşisine  başkaldıranların, ülke bütünlüğü tehlikeye girdiğinde,  üstlerine itaat edeceklerine güvenilebilir mi? Veya vatanın ve milletin bölünmez bütünlüğü üstüne yemin ederek silâh altına alınan bu insanların, bugün maaş bahanesiyle başlattıkları bölünmenin ve başkaldırının, yarın cemaat mensubiyeti veya etnik ırkçılık ile  tekrar baş vererek orduyu zehirlemeyeceğinin bir garantisi var mıdır? Nitekim dinciliğin orduya astsubaylar arasından sızdığı bilinen bir gerçek değil miydi?  Son seçimlerde  etnik ırkçı katillerin yandaşlarına, İstanbul’daki bir askeri  lojmandan yirmi altı oyun çıkmasının Türk Ordusu için kabul edilebilmesi mümkün müydü?

Ordu,  işlevi gereği, kendisine has kuralları olan, olması da gereken kesinlikle hayatî bir kurum. Orduyu kendisinden başka bir hale getirmeye çalışmak onu ortadan kaldırmaktır. Ordu geçici hükûmetlerin kendi kısıtlı anlayışlarına göre tasarlayabilecekleri, üzerinde oyun oynayabilecekleri bir oyuncak değil.  Siyasiler Türk'e yabancılaşmış, Türk’ün değerlerinden yoksun insanlar olabilir ama  bu yabancılıklarını ve değersizliklerini Türk Ordusu’na telkin edemezler, etmemelidirler. Türk  ordusundaki disiplinsizlik ve yabancılaşma mutlaka önlenmelidir.

  Türk Milleti, mecbur kalırsa şüphesiz kendi varlığını korumak için  kendi  iradesini kullanır ve topyekûn bir mücadeleye girer   çünkü  her Türk asker doğar!