Türk Milliyetçileri, Dincilik Ve Uzlaşmazlık Ahlâkı

Ayn RAND  " Besinle zehrin  herhangi uzlaşmasında kazanan, yalnızca  ölümdür; iyiyle kötünün uzlaşmasında ise  kazanan yalnızca kötülüğün çıkarıdır..." der.

Bugün ülkemizde  sergilenen hokkabazlığın en baştaki amacı, iyi ile kötü arasındaki sınırları belirsizleştirmek, objektif bir iyilik olmayacağına dair kafaları bulandırmaktır.

Bugün Türkiye'de Türk Milleti, iyiliğin kendi elde edeceği bir şey olmadığına, iyiliğin, makarna, kömür olarak ona iktidarca bahşedileceğine inandırılmış vaziyettedir.

İşin kötüsü bu safsataya, dinciliğin her dediğine boyun eğip hayalî Arapça cennetler içinde yaşamak isteyen, milliyetçilerin çoğunluğu da inanıyor. Milliyetçiler hayatlarının her safhasında  hayalî Arap idollerine hayranlık besleyerek Müslümanlığını beslediğini sanan, kanını, kendisiyle ilgisi bile olmayan sözde din kardeşleri için akıtmakta tereddüt etmezken, vatanlarına yöneltilmiş her tehdide karşı suskun kalıyorlar.

Bunun sebebi, dincilerle din mukaddesinde uzlaşabileceklerini sanmaları. kendilerine ait bir din algısı ve kabulleri  olmadığından dincilerin kavrayışıyla bir noktada buluşabileceklerini sanıyorlar.

Bugün "Allah davası", " sloganik tekbir", " Türk-İslâm..."  gibi mantık garipliklerinin ortaya çıkışında aynı uzlaşma arzusu yatıyor.

Bu uzlaşma tutkusu veya saplantısı yüzünden "millî" sıfatına yüklenen dinci/ümmetçi  anlamlara itiraz edemiyorlar. Meselâ hiç bir milliyetçi "millî görüş" denen şeriatçı ilkelliğin neresinin millî olduğunu sormuyor bile... Millî sıfatının,  millet düşmanı, enternasyonalist bir dinci ilkellikle nasıl paylaşılabildiğine  hemen hemen hiç bir milliyetçi şaşmıyor.

Milliyetçiler, hak dinin gereklerine göre yaşamak "ülküsünü" güttüklerini düşünüyorlar ama yanıldıkları nokta şu: Hak dinin gereklerine göre yaşamanın ne olduğunu bilmiyorlar ve bu noktada   dincilerle aynı söylemi ve mantığı kullanarak sadece adı "Türk" olan, bir şeriat devletini arzuladıklarını bir türlü fark edemiyorlar. Veya hiç biri, hayatı, birilerinin din yorumlarına göre toptan şekillendirmek amacının, bir milletin ülküsü olamayacağını düşünmüyor. "Türk İslâm ülküsü" denen, dincilikle uzlaşma gayretinin en başta gelen açmazı bu.

Öncelikle" hak dinin gereklerine göre yaşamın" anlamı ve bunun toplumsal düzendeki yeri hakkında milliyetçilerin hiç bir fikri yok. Bunu, "ulemanın", el ayak kesip kafa koparmak,  kadın taşlamak fetvalarından ibaret olduğunu düşünüyorlar. İmanla amel arasındaki ilişkiyi bu yüzden dinciler gibi anlayarak bir tür Müslümanlar arası  bütünlük ve uzlaşma  sergilediklerini sanıyorlar. Oysa yaptıkları, dini, bir  takım profesyonellerin anlayışına göre kesip biçmeyi, dindarlık sayan dinciliği benimsek ve ona biat etmekten başka bir şey olmuyor.

Sonra "dindar bir toplumsal düzen" hayaliyle herkesi, sözde  dinin yasaklarına göre sınırlandırmayı ahlâkın yolu sanıyor ve dincilikle uzlaşmanın ikinci noktasına varıyorlar.  Dinin sınırlamalarının Allah'la fert arasında olduğunu ve bu alana devleti sokuşturmanın şirkle yakınlaşmak olduğunu düşünememelerinin sebebi de uzlaşmak uğruna dinci bir devlet felsefesini benimsemeleri...

Sırf Arap oldukları için birinci sınıf Müslümanlar oldukları sanılan insanları "rehber" kabul etmeyi  milliyetçilerin Müslümanlık saydıklarını üzülerek görüyoruz. Veya yobazlıklarıyla milleti, aklın ve vicdanın dışına çekerek onu,  kendi itibarlarının esiri haline getirmeye çalışan sözde "âlimleri", " sözde "Allah dostlarını" benimsemenin de dindarlık olmadığını anlayamıyorlar...

Bu yanlış uzlaşma saplantısı neye sebep oluyor?

Bu yanlış uzlaşma saplantısıyla siyasal İslâmcılığın milletsiz, kimliksiz ve sahipsiz bir ülke  hedefi dinin gereği haline getiriliyor. MHP kongresinden önce genel başkan adaylarından birinin, yanılmıyorsam kayseri eski milletvekillerinden biriydi, "Ana dilde eğitime veya çok resmi dilliliğe  sıcak baktığını" ifade etmesi bu açıdan manidardı.

Bu uzlaşma körlüğü içinde Türk Dünyası bir hedef ve proje konusu olmaktan çıkıyor.

Bu uzlaşma körlüğü, dinci  kayırılmışların zengin edildiği, sözde bir  piyasa ekonomisinin meşrulaştırılmasına sebep oluyor. Bu uzlaşma zihniyeti, devleti ele geçiren herkesin,  istediğini abad edip istediğini zelil edebileceği  otoriter bir devlet anlayışının kafalara daha çok girmesine sebep oluyor.

 Türk milliyetçilerinin  dincilikle uzlaşma saplantısı, milletin fertlerinin, milletin genel hukuk kurallarına uymak asgari müşterekinde  birlik ve beraberliği,   devletin kayırmacılığının ve baskısının olmadığı bir ekonomik özgürlük ortamı,  dinin ve etnik ayrılıkçılığın toplumsal düzenden ve siyasetten uzak tutulduğu, medeni bir düzene ulaşmayı imkânsız hale getiriyor.

Türk milliyetçileri ahlâkın, bir takım din profesyonellerinin yorumlarına uymakla değil, genel zararsızlık ilkesine bağlı olmakla ilgili olduğunu anlamalıdır. Bu, Türkiye  Cumhuriyeti'nin üzerine kurulduğu çağdaş, lâik demokratik ilkelerin gereğidir. bunun  da ötesinde milliyetçilik milletin refah ve hürriyeti üzerinde bir büyük uzlaşma ise bu uzlaşmanın dinci taassuba ve siyaset tutkusuyla buluşması mümkün değildir.

Türk  milliyetçileri,  ahlâkın, milletin hürriyet ve refahı için neye "hayır" denmesi gerektiği ile ilgili olduğunu da unutmamalıdır.  Türk Milleti'nin  hukuksal ve siyasal birliğini, egemenliğini ve tarihini  tanımayan, bunları tartışmaya açan, milletin  hürriyet ve refahıyla uyuşmayan  hiç bir zihniyetle uzlaşmamak gerektiğini artık kavramalıdır.   Bu zihniyetlerin başında siyasal İslâmcılık/dincilik gelmektedir. Bunun yolu da milliyetçiliğin dinî söylemlerden, Arapçı tavırlardan, ümmetçi bakıştan arındırılmasıdır.

Türk milliyetçiliği, milletin her bir ferdinin, hiç bir "âlimin"  veya şeyhin sınırlı aklının ve kavrayışının kölesi edilmeyeceği lâik, akılcı, devletin kayırmasından ve komutasından  korunduğu özgürlükçü, demokratik bir hukuk düzeni için mücadele etmelidir. Bunun yolu da dincilikle söylem aynılığına sebep  olan uzlaşmacılık saplantısından kurtulmak ve Arapçılığın siyasal eyyamcı otoriter din anlayışını kesin bir şekilde reddetmektir.

Türk milliyetçileri, milletin derdinin dermanı olmak istiyorlarsa önce hangi fikirlerin zehir etkisi yaptığını anlayabilecek ideolojik donanımı edinmeli ve sonra   Türk Milleti'nin hayatı ile uzlaşmayan zehirleri ondan uzak tutmaya çalışmalıdır. Unutulmamalıdır ki ahlâk belden aşağı bir tahrik paranoyası değildir. Ahlâk varoluşa zıt şeylerle uzlaşmamak demektir.  Türk milliyetçileri  bu uzlaşmazlık ahlâkını kabul etmedikleri müddetçe dinciliğin elinde oyuncak olmaktan kurtulamayacak; daha kötüsü Türk Milleti'ni zehirlere karşı savunmasız bırakacaklardır.