Bugün çok sevdiğim bir ağabeyim
öldü. Ölümünü olmamış sayarak avunuyorum. Oysa oldu. Ve yarından itibaren hiçbir
şey aynı olmayacak.
Ve bugün sanki her şey ayağıma
dolandı. Cevapsız kaldım, çare bulamadım.
Ödül töreni için bir konuşma
yazdım.
Konuşmanın içinden galiba eski
hayatlar geçti. Böylece bildiğim ve bilmekten mutlu olduğum günlerin altın
sarısına sarıldım.
Bugün Sevgili İsmail Ağabey öldü.
Bugün hayatını ancak çalışarak
kazanan bir adam öldü.
Bugün sevgisi berrak bir Akdeniz
çayı gibi berrak bir adam öldü. Bugün… İçten gülen cömert bir adam öldü.
Ölüm her şeyi bir hatıra yapan
bir sonlandırıcı… Bir nihayet treni.
Bu bir günlük en nihayetinde.
Büyük sözler yazmak istiyordum,
beceremedim.
Günlüklere çok da yüklenmemeli.
Nur içinde yat İsmail Ağabey…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder